Nα είσαι ο Danilo Kis σημαίνει ομορφιά.

[...] Από παιδί ακόμα είχα μια νοσηρή
υπερευαισθησία και η φαντασία μου
μετέτρεπε τα πάντα σε ανάμνηση,
και πολύ γρήγορα μάλιστα:κάποιες
φορές αρκούσε μία και μόνο ημέρα, το
διάστημα μεταξύ μερικών ωρών, μια
συνηθισμένη αλλαγή τόπου, ώστε ένα
καθημερινό γεγονός, του οποίου τη
 λυρική αξία
δεν ένιωθα όσο ζούσε μέσα μου,
να στεφανωθεί ξαφνικά με μια υπέροχη
ηχώ,με την οποία στέφονται μονάχα
οι αναμνήσεις που έχουν μείνει πολλά
χρόνια στον ισχυρό στερεωτή
της λυρικής λήθης.

Μέσα μου, αυτή η διαδικασία
γαλβανισμού, κατά την οποία τα 
πράγματα και τα πρόσωπα αποκτούν 
ένα λεπτό επίχρυσο στρώμα και 
την αρχοντική καπνιά της πατίνας,
εκτυλισσόταν με μια αρρωστημένη ένταση
[...].Δύο μέρες, στην περίπτωσή μου,
ήταν αρκετές για να αποκτήσουν τα
πράγματα το έλεος της ανάμνησης.

Απόσπασμα από το: Ντανίλο Κίς,
Κήπος ,στάχτες